إِرْمِيَ 20:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 أَنَانً سَيْ ڢَشُرْ ڢِرِسْتِ طَنْ إِمّٜىٰرْ، وَنْدَ يَكٜىٰ شُوغَبَنْ مَعَيْكَتَ أَ غِدَنْ يَهْوٜىٰهْ، يَجِ إِرْمِيَ يَنَ أَنَّبْثِنْ وَطَنَّنْ أَبُبُوَ؞ Faic an caibideil |
« ‹غَاشِ، يَهْوٜىٰهْ يَا نَطَكَ، كَيْ زَڢَنِيَ، ڢِرِسْتِ أَمَيْمَكُوانْ يٜىٰهُواْيِدَ، دُواْمِنْ كَذَمَ مَيْلُورَدَ غِدَنْ يَهْوٜىٰهْ؞ كَنَدَ حَكِّنْ كَامَ كُواْوَنٜىٰ مَهَوْكَثِ مَيْكِرَا كَنْسَ أَنَّبِے، دُواْمِنْ كَكَڢَسُ عَثِكِنْ كَتَكُوانْ رِڧٜىٰ ڧَڢَاڢُ، كَكُمَ سَا سَرْڧَرْ ڧَرْڢٜىٰ أَوُيَنْسَ؞