إِرْمِيَ 12:6 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا6 غَمَا حَرْ یَنْعُوَنْكَ دَ غِدَنْ مَحَيْڢِنْكَ سُنْثِ أَمَانَرْكَ، سُنَ إِيهُ سُنَ ڢَرَوْتَرْكَ؞ كَدَ كَأَمِنْثٜىٰ دَسُو، كُواْ دَ سُنْيِ مَكَ مَغَنَ مَيْ دَاطِے؞» Faic an caibideil |
غَا أَبِنْدَ يَهْوٜىٰهْ يَثٜىٰ مِنِ، «ذَنْ ذُواْ كَمَرْ ذَاكِنْ دَ بَايَ ڟُواْرُواْ، كَمَرْ ذَاكِ مَيْ رُورِ وَنْدَ يَكَشٜىٰ تُنْكِيَ؞ كُواْ تَيَيَا ڧُنْغِيَرْ مَكِيَايَ سُكَ تَارُ سُنَيِنْ إِيهُ، بَذَيْ ڢِرْغِتَ كُواْ يَدَامُبَ؞ تُواْ، حَكَنَنْ نِے يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا ذَنْ سَوْكَ إِنْيِ يَاڧِ عَكَنْ تُدُنْ سِهِيُواْنَ إِنْ ڟَرٜىٰ تُدُنْ بِرْنِنْ؞