إِرْمِيَ 12:3 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا3 عَمَّا كَيْ، يَا يَهْوٜىٰهْ، كَسَنِّ، كَنَ غَنِينَ، كَأَوْنَ ذُوثِيَاتَ، تَنَ كُوَ كُسَدَكَيْ؞ وَارٜىٰ مُوغَيٜىٰنَّنْ، كَمَرْ تُمَكِنْ دَ ذَاعَ يَنْكَ، كَكٜىٰٻٜىٰسُ دُواْمِنْ رَانَرْ يَنْكَ؞ Faic an caibideil |
عِيسَىٰ يَتَمْبَيٜىٰشِ سَوْ نَعُكُ يَثٜىٰ «سِيمَنْ طَنْ يَحْيَى، كَنَ سُواْنَ؟» سَيْ بِتْرُسْ يَيِ بَڧِنْ ثِكِ، دُوانْ عَتَمْبَيَ تَ عُكُ عِيسَىٰ يَثٜىٰ «كَنَ سُواْنَ؟» سَيْ شِيكُوَ يَأَمْسَ يَثٜىٰ «يَا عُبَنْغِجِ، أَيْ، كَا سَنْ دُكَنْ كُواْمٜىٰ، كَا سَنْ إِنَ سُوانْكَ؞» عِيسَىٰ يَثٜىٰ مَسَ «تُواْ، كَاثِيَرْدَ تُمَكِينَ؞
عَمَّا وَطَنَّنْ مُتَنٜىٰ، سُنَيِنْ مَغَنَرْ رٜىٰنِ عَكَنْ أَبُبُوَنْ دَ بَسُ غَانٜىٰبَ؞ سُو كَمَ دَ دَبُّواْبِنْ دَاجِ مَرَسَ تُنَانِ نٜىٰ، مَاسُبِنْ أَبِنْدَ جِكِنْسُ يَكٜىٰ شَعَوَرْسَ نٜىٰ كَوَيْ، وَطَنْدَ عَكَ حَيْڢٜىٰسُنٜىٰ دُواْمِنْ عَكَامَسُ عَكَشٜىٰ كَوَيْ؞ أَيْ، ذَاسُ هَلَّكَ كَمَرْ دَبُّواْبِنْ دَاجِ!