عِشَايَ 64:9 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا9 يَا يَهْوٜىٰهْ، كَدَ كَيِ ڢُشِے مَيْ ڟَنَنِ دَمُو، كَدَ كَتُنَ دَ لَيْڢُواْڢِنْمُ حَرْ أَبَدَا؞ دُوبٜىٰمُ دَڢُسْكَرْ تَوْسَيِ غَمَا دُكَنْمُ مُتَنٜىٰنْكَنٜىٰ؞ Faic an caibideil |
يَثٜىٰ إِنْتَڢِے إِنْيِ شٜىٰلَرْ وَطَنَّنْ كَلْمُواْمِ إِنَ ڢُسْكَنْتَرْ أَرٜىٰوَ، إِنْثٜىٰ، «إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ، يَا كٜىٰ إِسْرَٰٓءِيلَ مَرَرْ أَمِنْثِ، كِدَاوُاْ غَرٜىٰنِ، بَذَنْ ثِيغَبَدَ دُوبَنْكِ دَ ڢُسْكَرْ ڢُشِيبَ، غَمَا نِے مَيْ ڧَوْنَ مَرَرْ ثَنْجَاوَانٜىٰ، بَذَنْيِ تَڢُشِے دَكٜىٰ حَرْ أَبَدَابَ؞ نِے يَهْوٜىٰهْ نَا ڢَطَا؞
«كُواْدَيَكٜىٰ عٜىٰدُواْمَاوَا، وَتُواْ ذُرِيَرْ إِسُوَ، سُنْ ثٜىٰ، ‹أَنْيِ كَثَ كَثَ دَمُو، عَمَّا ذَامُ كُواْمَ مُسَاكٜىٰ غِنَا كُڢَنْمُ،› عَمَّا يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا يَثٜىٰ، ‹عِ، ذَاسُ غِنَا، نِے كُوَ ذَنْ رُشٜىٰ، حَرْ سَيْ أَنْثٜىٰ دَسُو مُوغُوَرْ ڧَسَا، مُتَنٜىٰنْ دَ ڢُشِنْ يَهْوٜىٰهْ ذَيْ دَطٜىٰ عَكَنْسُ؞›