عِشَايَ 64:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 يَا يَهْوٜىٰهْ، كَڟَٰغَ سَرَرِنْ سَمَّيْ! كَسَوْكُواْ كَسَا مَنْيَنْ تُدَّيْ سُغِرْغِظَ سَبُواْدَ ڟُواْرُوانْ كَسَنْثٜىٰوَرْكَ؞ Faic an caibideil |
سَبُواْدَ حَكَ نَسَوْكَ دُواْمِنْ إِنْ كُٻُتَرْ دَسُو دَغَ حَنُّنْ مَصَرَاوَا، إِنْكُمَ ڢِتَرْ دَسُو دَغَ ڧَسَرْ مَصَرْ ذُوَا ثِكِنْ ڧَسَا مَيْݣَوْ، ڧَسَا مَيْ ڢَاطِ، ڧَسَا مَيْ أَمْڢَانِ كُمَ، إِنْكَيْسُ ذُوَا ڧَسَرْ كَنْعَنِيَاوَا دَ هِتِّيَاوَا دَ أَمُواْرِيَاوَا دَ ڢٜىٰرِظِّيَاوَا دَ هِوِيَاوَا دَ يٜىٰبُسِيَاوَا؞
يَهْوٜىٰهْ يَا ثٜىٰ، «ݣُونَكِے سُنَ ذُوَا عِنْدَ مَيْ نُواْمَ ذَيْبِے بَايَنْ مَيْ غِرْبِے نَنْ دَنَنْ؞ مَيْ مَڟٜىٰوَرْ یَیَنْ إِنَبِے كُمَ ذَيْبِے بَايَنْ مَيْ شُوكَ نَنْ دَنَنْ؞ تُدَّيْ كُوَ ذَاسُدِنْغَ ظُبُواْوَ سَابُوانْ ضُوً إِنَبِے، ڧأَنَانً تُدَّيْ كُمَ ذَاسُ ظُبَرْدَ ضُوً إِنَبِے كُواْعِنَ؞
أَ رَانَرْ نَنْ ڧَڢَاڢُنْسَ ذَاسُ ڟَيَ عَكَنْ تُدُنْ ظَيْتُنْ، وَنْدَ يَكٜىٰ غَبَسْ دَ بِرْنِنْ عُرُوشَلِيمَ؞ تُدُنْ ظَيْتُنْ كُوَ ذَيْ ڟَٰغٜىٰ كَشِ بِيُ دَغَ غَبَسْ ذُوَا يَمَّ، يَبَرْ بَبَّنْ ݣُورِ أَڟَكَانِنْسُ؞ كَشِ غُدَا نَتُدُنْ ذَيْ جَنْيٜىٰ ذُوَا وَجٜىٰنْ أَرٜىٰوَ؞ كَشِ طَيَنْ كُمَ ذَيْ جَنْيٜىٰ ذُوَا كُدُ؞