عِشَايَ 59:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 عَمَّا لَيْڢُواْڢِنْكُ كَمَرْ بَنْغُواْ نٜىٰ ڟَكَانِنْكُ دَ اللَّهْ نْكُ؞ ذُنُبَنْكُ نٜىٰ يَسَا يَٻُواْيٜىٰ ڢُسْكَرْسَ دَغَ غَرٜىٰكُ، دُواْمِنْ كَدَ يَجِيكُ؞ Faic an caibideil |
إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ، «عِدَنْ كُنَ ڟَمَّنِ نَا كُواْرِ مُتَنٜىٰنَ كَمَرْ يَدَّ مُتُمْ يَكَنْ سَكِ مَاتَرْسَ، تُواْ، إِنَا تَكَرْدَرْ سَكِنْ عَوْرٜىٰنْدَ نَبَاتَ؟ عِدَنْ كُنَ ڟَمَّنِ نَا سَيَرْ دَكُو یَیَنَ غَ مَيْبِنَ بَاشِ، تُواْ، إِنَا يَكٜىٰ؟ أَعَ، كُنْ تَڢِے بَوْتَا سَبُواْدَ لَيْڢُواْڢِنْكُنٜىٰ، سَبُواْدَ ذُنُبَنْكُ نَغَنْغَنْثِنٜىٰ أَنْكَوَرْدَ مَامَرْكُ؞
سَعَدَّ وَطَنْدَ سُكَ ڟِيرَا سُنْ كُواْمَ سَنْسَنِنْ يَاڧِنْسُ، سَيْ دَتَّاوَنْ إِسْرَٰٓءِيلَ سُكَثٜىٰ «مٜىٰنٜىٰنٜىٰ يَسَا يَهْوٜىٰهْ يَسَا ڢِلِسْتِيَاوَا سُكَثِ نَصَرَا عَكَنْمُ يَوْ؟ مُجٜىٰ مُطَوْكِ عَݣُوتِنْ يَرْجٜىٰجٜىٰنِيَ نَ يَهْوٜىٰهْ دَغَ شِلُواْ مُكَٰوُاْ، دُواْمِنْ يَهْوٜىٰهْ يَكَسَنْثٜىٰ تَرٜىٰدَمُو يَكُمَ ثٜىٰثٜىٰمُ دَغَ حَنُّنْ أَبُواْكَنْ غَابَنْمُ؞»