عِشَايَ 5:5 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا5 «تُواْ يَنْذُ، ذَنْ ڢَطَا مُكُ أَبِنْدَ ذَنْيِ دَ غُواْنَرْ إِنَبِنَ؞ ذَنْ ثِرٜىٰ كَتَنْغَرْتَ، ذَاعَ رُشٜىٰتَ؞ ذَنْ رُشٜىٰ بَنْغُوانْتَ، ذَاعَ كُوَ تَتَّاكٜىٰتَ؞ Faic an caibideil |
سُڢَطَا وَ سَرْكِے صَدِڧِيَ سُثٜىٰ «غَا أَبِنْدَ يَهْوٜىٰهْ اللَّهْ نَ إِسْرَٰٓءِيلَ يَثٜىٰ؞ ‹غَاشِ، ذَنْ جُويَا كَايَنْ يَاڧِنْ دَسُكٜىٰ أَ حَنُّنْكُ، وَطَنْدَ كُكٜىٰ أَمْڢَانِ دَسُو كُنَ يَاڧِ دَ سَرْكِنْ بَابِيلَ دَ كَلْدِيَاوَا، مُتَنٜىٰنْ دَ سُكَ كٜىٰوَيٜىٰ كَتَنْغَرْ بِرْنِنْكُ؞ ذَنْ مَيْدَ كَايَنْ يَاڧِنَّنْ سُذَمَ بَنْظَ أَ حَنُّنْكُ، إِنْ تَتَّرَاسُ أَڟَكِيَرْ بِرْنِنْكُ؞
سَيْنَجِ وَنِ مَيْ ڟَرْكِے يَيِ تَمْبَيَ، وَنِ مَيْ ڟَرْكِے كُمَ يَأَمْسَ يَثٜىٰ «سَيْ يَوْشٜىٰنٜىٰ مُغُنْتَارْ دَتَكٜىٰ ثِكِنْ رُعُيَرْ نَنْ ذَاتَ ڧَارٜىٰ؟ سَيْ يَوْشٜىٰ ذَاعَ حَنَ يِنْ هَدَايَ تَڧُواْنَاوَا تَيَوْ دَ كُلُّمْ؟ سَيْ يَوْشٜىٰ ذَاعَيِ أَبِنْ ڧَظَنْتَا مَيْ كَٰوُاْ هَلَّكَرْوَ دَ كُمَ بَادَ وُرِے مَيْ ڟَرْكِے دَ دُبُنْ دُبَّيْ دُواْمِنْ عَتَتَّاكَ؟»