عِشَايَ 48:7 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا7 يَنْذُ نٜىٰ كَطَيْ عَكٜىٰيِنْسُ، بَتُنْدَا بَ؞ كَاڢِنْ رَانَ تَيَوْ بَكُ تَٻَ جِنْسُبَ؞ نَيِ حَكَ دُواْمِنْ كَدَ وَنِنْكُ يَثٜىٰ، ‹أَيْ نَسَنْ دَسُو؞› Faic an caibideil |
إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ، مَيْ ڢَنْسَرْ إِسْرَٰٓءِيلَ، مَيْ ڟَرْكِنْسَ، غَ وَنْدَ مُتَنٜىٰ سُكٜىٰ ڧِنْسَ، وَنْدَ أَلْعُمَّيْ سُكٜىٰ ڨَمَرْسَ، وَنْدَ يَكٜىٰ بَاوَنْ مَاسُ مُلْكِ، «سَرَاكُنَ ذَاسُ تَاشِ ڟَيٜىٰ سُبَاكَ غِرْمَ، شُوغَبَنِّ ذَاسُ رُسُنَ دَ ڢُسْكَرْسُ حَرْ ڧَسَا، سَبُواْدَ يَهْوٜىٰهْ مَيْ أَمِنْثِ، مَيْ ڟَرْكِے نَ إِسْرَٰٓءِيلَ، شِينٜىٰ يَذَاٻٜىٰكَ؞»