عِشَايَ 48:6 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا6 كُنْجِ غَمٜىٰدَ أَبُبُوَنَّنْ، كُكَ كُمَ غَ ثِكَاوَرْسُ، تُواْ، بَذَاكُ أَمِنْثٜىٰ نَڢَطِ غَسْكِيَ عَكَنْسُبَ؟ يَنْذُ ذَنْسَا كُجِ سَابَبِّنْ أَبُبُوَ، أَبُبُوَ نَأَسِيرِ وَطَنْدَ بَكُ تَٻَ سَنِبَ؞ Faic an caibideil |
إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ، «كُسَنَرْوَ أَلْعُمَّيْ، كُيِ شٜىٰلَ، كُتَادَ تُوتَ، كُيِ شٜىٰلَ، كَدَ كُٻُواْيٜىٰ وَنِ أَبُ عَمَّا كُثٜىٰ، ‹أَنْثِ بَابِيلَ دَ يَاڧِ، أَنْ كُنْيَتَرْدَ اللَّهْنْتَ بٜىٰلْ، أَنْ رُشٜىٰ غُنْكِنْتَ مٜىٰرُواْدَكْ، أَنْ كُنْيَتَرْدَ غُمَكَنْتَ، أَنْكُمَ رُشٜىٰ صِڢُّواْڢِنْتَ!›