عِشَايَ 47:6 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا6 نَيِ ڢُشِے دَ جَمَعَتَ، نَيِ بَنْظَ دَسُو دَسُكٜىٰ غَادُواْنَ؞ نَبَاشٜىٰسُ أَ حَنُّنْكِ، عَمَّا بَكِنُونَ مُسُ تَوْسَيِبَ؞ مَيْمَكُوانْ حَكَ، حَرْ ڟُواْڢَڢِّ مَا، كِنْ ڧَارَ مُسُ نَوْيِنْ غُنْغُمٜىٰنْ دَنِّيَ؞ Faic an caibideil |
عَمَّا أَݣَويْ وَنِ أَنَّبِنْ يَهْوٜىٰهْ مَيْ سُونَ عُواْدٜىٰدْ أَوُرِنْ؞ يَڢِتَ يَسَدُ دَ سُواْجُواْجِنْ إِسْرَٰٓءِيلَ دَ سُكَ إِسُواْ سَمَرِيَ، يَثٜىٰ مُسُ «يَهْوٜىٰهْ اللَّهْ نَكَاكَنِّنْكُ يَبَادَ مُتَنٜىٰنْ يَهُودَ أَ حَنُّنْكُ سَبُواْدَ يَنَ ڢُشِے دَسُو؞ عَمَّا كُكَ كَشٜىٰسُ دَ ذَاڢِنْ ڢُشِے وَنْدَ يَكَيْ حَرْ سَمَ؞
سَبُواْدَ حَكَ يَهْوٜىٰهْ يَسَا سَرْكِنْ بَابِيلَ يَكَٰوُاْ مُسُ يَاڧِ؞ سَرْكِے يَكَكَّشٜىٰ سَمَارِنْ يَهُودَ دَ تَكُواْبِے حَرْ ثِكِنْ غِدَنْ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ڟَرْكِے؞ بَيْ جِ تَوْسَيِنْ كُواْوَ بَ، بَبَّ دَ ڧَرَمِ، سَوْرَيِ كُواْ بُدُرْوَ، مَيْ لَاڢِيَ كُواْ مَرَرْ لَاڢِيَ؞ دُكَنْسُ اللَّهْ يَبَاشٜىٰسُ أَ حَنُّنْ سَرْكِنْ بَابِيلَ مُتُمِنْ كَلْدِيَ؞