عِشَايَ 44:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ وَنْدَ يَحَلِثّٜىٰكَ، وَنْدَ يَصِڢَّتَاكَ تُنْدَغَ ثِكِنْ ثِكِ، وَنْدَ ذَيْ تَيْمَكٜىٰكَ، «كَدَ كَجِڟُواْرُواْ، يَا كَيْ يَعْڧُوبَ بَاوَنَ، يَا كَيْ يٜىٰشُرُنْ، ذُرِيَرْدَ نَذَاٻَا؞ Faic an caibideil |
يَنْذُ ڢَا، يَا ذُرِيَرْ بَاوَنَ يَعْڧُوبَ، كَدَ كُجِڟُواْرُواْ، يَا إِسْرَٰٓءِيلَ، كَدَ كُڢِرْغِتَ! غَمَا غَاشِ، ذَنْثٜىٰثٜىٰكُ دَغَ ڧَسَا مَيْ نِيسَ، ذَنْثٜىٰثِ یَیَنْكُ دَغَ ڧَسَرْ بَوْتَا؞ ذُرِيَرْ يَعْڧُوبَ ذَاسُ دَاوُاْ، ذَاسُ كَسَنْثٜىٰ دَ لَاڢِيَ دَ رَيْ عَݣُونْثٜىٰ، بَابُوَنْدَ ذَيْسَاكٜىٰ ڟُواْرَتَرْ دَسُو؞ نِے يَهْوٜىٰهْ نَا ڢَطَا؞