عِشَايَ 43:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 سَعَدَّ كَبِے تَضُوَ مَيْ ظُرْڢِ، إِنَ تَرٜىٰدَكَيْ، كُواْ كَبِے تَڟَكِيَرْ كُواْغُنَ، بَذَاسُ ݣُوشٜىٰكَبَ؞ كُواْ كَبِے تَثِكِنْ وُتَا، بَذَاتَ ڧُواْنٜىٰكَبَ، هَرْشٜىٰنْ وُتَا كُمَ بَذَيْ ثِنْيٜىٰكَبَ؞ Faic an caibideil |
إِنْجِ نِے يَهْوٜىٰهْ، كَدَ كُجِڟُواْرُواْ، يَا كُو ذُرِيَرْ بَاوَنَ يَعْڧُوبَ، غَمَا إِنَتَرٜىٰدَكُو؞ ذَنْكَٰوُاْ دُكَنْ أَلْعُمَّيْ غَ ثِكَكّٜىٰنْ ڧَرْشٜىٰ، أَلْعُمَّنْدَ نَوَرْوَاڟَرْ دَكُو عَثِكِ عَمَّا كُو كَمْ، بَذَنْ كَٰوُاْكُ غَ ثِكَكّٜىٰنْ ڧَرْشٜىٰبَ؞ ذَنْ حُكُنْتَكُ دَ شَرِيعَرْ غَسْكِيَ، حَڧِيڧَ بَذَنْ كَاسَ حُكُنْتَكُبَ؞»
طَيَ ثِكِنْ عُكُنْ، ذَنْ ڠُودَ دَ وُتَا، ذَنْ تَاثٜىٰسُ كَمَرْ يَدَّ عَكٜىٰيِ وَ أَظُرْڢَا، ذَنْ ڠُودَاسُ كَمَرْ يَدَّ عَكٜىٰيِ وَظِينَارِيَ؞ ذَاسُ كِرَا غَ سُونَنَ، ذَنْ كُوَ أَمْسَمُسُ؞ ذَنْثٜىٰ، ‹وَطَنَّنْ مُتَنٜىٰنَنٜىٰ؞› كُواْوَنّٜىٰنْسُ كُوَ ذَيْ أَمْسَ، ‹يَهْوٜىٰهْ اللَّهْ نَا نٜىٰ؞› »
يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا يَثٜىٰ «غَاشِ، رَانَ تَنَ ذُوَا، تَنَ ڧُونَ كَمَرْ وُتَرْ مَڧٜىٰرَ، سَعَدَّ دُكَنْ مَاسُ غِرْمَنْ كَيْ دَ دُكَنْ مَاسُ عَيْكَتَ مُغُنْتَا ذَاسُ ڧُواْنٜىٰ كَمَرْ بُوسَشِّيَرْ ثِيَوَ؞ رَانَرْ دَتَكٜىٰ ذُوَا ذَاتَ ثِنْيٜىٰسُ ڧُرْمُسْ دَغَ تُوشٜىٰ حَرْ رَسَّنْسُ، بَا أَبِنْدَ ذَيْ ضَغٜىٰ مُسُ؞