عِشَايَ 42:5 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا5 إِنْجِ اللَّهْ وَنْدَ شِينٜىٰ يَهْوٜىٰهْ، وَنْدَ يَحَلِثِّ سَمَّيْ، يَشِمْڢِطَاسُ، وَنْدَ يَيِ دُونِيَا دَ دُكَنْ أَبِنْدَ يَكٜىٰ ڟِرُواْوَ عَثِكِنْتَ، وَنْدَ يَبَادَ نُمْڢَشِ غَ مُتَنٜىٰنْ دُونِيَا، وَنْدَ يَبَادَ رُوحٌ رَيْ غَ مَاسُ تَڢِيَ عَثِكِنْتَ؞ Faic an caibideil |
أَ مَيْمَكُوانْ حَكَ، سَيْ كَنُونَوَ عُبَنْغِجِنْ سَمَ غِرْمَنْ كَيْ، حَرْ كَسَا عَكَ كَٰوُاْ مَكَ ݣُوڢُنَنْ غِدَنْسَ؞ كَيْ دَ مَنْيَنْ مُتَنٜىٰنْكَ دَ مَاتَنْكَ دَ مَاتَانْدَ كَأَجِيٜىٰ دُكَنْكُ كُكَ شَا دَغَ ثِكِنْسُ؞ كُكَ يَبِے غُمَكَنْ ظِينَارِيَ دَ نَأَظُرْڢَا دَ نَتَغُلَّ دَ نَبَڧِنْ ڧَرْڢٜىٰ دَ نَ إِتَاثٜىٰ دَ نَدُوڟٜىٰ وَطَنْدَ بَاسَجِ، كُواْ سُغَنِ، بَلّٜىٰ عَثٜىٰ سُغَانٜىٰ كُواْمٜىٰ؞ عَمَّا اللَّهْ وَنْدَ رَنْكَ دَ دُكَنْ هَنْيُواْيِنْكَ سُنَ أَ حَنُّنْسَ، شِينٜىٰ كَاڧِ غِرْمَمَاوَا؞