عِشَايَ 42:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ، «غَا بَاوَنَ وَنْدَ نَڧَرْڢَڢَ، ذَاٻَٻّٜىٰنَ وَنْدَ ذُوثِيَاتَ تَكٜىٰ جِنْ دَاطِنْسَ؞ نَسَا رُوحُنَ عَكَنْسَ، شِے ذَيْ كَٰوُاْ يِنْ غَسْكِيَ غَ أَلْعُمَّيْ؞ Faic an caibideil |
يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا يَثٜىٰ، ‹أَ رَانَرْ نَنْ، يَا ظٜىٰرُبَّبٜىٰلْ طَنْ شٜىٰيَلْتِيٜىٰلْ بَاوَنَ، ذَنْ طَوْكٜىٰكَ إِنْسَا كَذَمَ كَمَرْ ذُواْبٜىٰنْ هَاتِمِنَ، كَمَرْ يَدَّ سَرْكِے يَكٜىٰيِنْ أَمْڢَانِ دَ ذُواْبٜىٰنْ هَاتِمِنْ مُلْكِنْسَ، غَمَا نَا ذَاٻٜىٰكَ نَمُسَمَّنْ،› إِنْجِنِ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا؞»
كَدَ كُيِ وَهَلَرْ عَيْكِ عَكَنْ نٜىٰمَنْ عَبِنْثِ مَيْ لَلَثٜىٰوَ عَمَّا كُيِ عَيْكِ عَكَنْ عَبِنْثِنْ دَ ذَيْ دَوَّمَ ذُوَاغَ رَيْ نَهَرْ أَبَدَا؞ وَنَّنْ شِينٜىٰ عَبِنْثِنْ دَ طَنْ مُتُمْ ذَيْبَاكُ؞ دُواْمِنْ عَكَنْ طَنْ مُتُمْ نٜىٰ اللَّهْ عُبَا يَارِغَا يَسَا عَلَمَرْ شَيْدَرْسَ تَنُونَ يَرْدَ؞»