عِشَايَ 41:3 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا3 يَنَ بِنْسُ يَنَ كُواْرَ، يَنَ وُثٜىٰوَ لَاڢِيَ، دَ سَوْرِ سُواْسَيْ حَرْ دَݣَرْ ڧَڢَاڢُنْسَ سُكٜىٰ تَٻَ ڧَسَا! Faic an caibideil |
«وَنٜىٰنٜىٰ يَتَادَ مَيْ نَصَرَرْ نَنْ دَغَ غَبَسْ؟ وَنٜىٰنٜىٰ يَكِرَا شِ يَيِ مَسَ حِدِمَ؟ وَنٜىٰنٜىٰ يَبَا شِ نَصَرَا عَكَنْ أَلْعُمَّيْ، يَكُمَ بَاشِ نَصَرَرْ يَاڧِ عَكَنْ سَرَاكُنَ؟ تَكُواْبِنْ مَيْ نَصَرَرْ نَنْ يَسَسَّرٜىٰسُ سُنْ ذَمَ كَمَرْ ڧُورَا! كِبِيُواْيِنْسَ سُنْ وَرْوَاڟَرْ دَسُو كَمَرْ دُوسَ عَ إِسْكَ؞