عِشَايَ 4:4 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا4 وَنَّنْ ذَيْ كَسَنْثٜىٰ بَايَنْدَ يَهْوٜىٰهْ يَوَنْكٜىٰ دُكَنْ ڧَظَنْتَرْ مَاتَانْ سِهِيُواْنَ، يَكُمَ ڟَبْتَثٜىٰ عُرُوشَلِيمَ دَغَ جِنِنْتَ تَوُرِنْ إِسْكَرْ حُكُنْثِ مَيْ ڧُونَ كَمَرْ وُتَا؞ Faic an caibideil |
طَيَ ثِكِنْ عُكُنْ، ذَنْ ڠُودَ دَ وُتَا، ذَنْ تَاثٜىٰسُ كَمَرْ يَدَّ عَكٜىٰيِ وَ أَظُرْڢَا، ذَنْ ڠُودَاسُ كَمَرْ يَدَّ عَكٜىٰيِ وَظِينَارِيَ؞ ذَاسُ كِرَا غَ سُونَنَ، ذَنْ كُوَ أَمْسَمُسُ؞ ذَنْثٜىٰ، ‹وَطَنَّنْ مُتَنٜىٰنَنٜىٰ؞› كُواْوَنّٜىٰنْسُ كُوَ ذَيْ أَمْسَ، ‹يَهْوٜىٰهْ اللَّهْ نَا نٜىٰ؞› »
يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا يَثٜىٰ «غَاشِ، رَانَ تَنَ ذُوَا، تَنَ ڧُونَ كَمَرْ وُتَرْ مَڧٜىٰرَ، سَعَدَّ دُكَنْ مَاسُ غِرْمَنْ كَيْ دَ دُكَنْ مَاسُ عَيْكَتَ مُغُنْتَا ذَاسُ ڧُواْنٜىٰ كَمَرْ بُوسَشِّيَرْ ثِيَوَ؞ رَانَرْ دَتَكٜىٰ ذُوَا ذَاتَ ثِنْيٜىٰسُ ڧُرْمُسْ دَغَ تُوشٜىٰ حَرْ رَسَّنْسُ، بَا أَبِنْدَ ذَيْ ضَغٜىٰ مُسُ؞