عِشَايَ 4:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 أَ رَانَرْ نَنْ، رٜىٰشٜىٰنَّنْ نَ يَهْوٜىٰهْ ذَيْ كَسَنْثٜىٰ دَ طَوْكَكَ دَ كُمَ ݣَنْ غَنِ؞ أَمْڢَانِنْ غُواْنَ نَڧَسَرْ ذَيْ ذَمَ أَبِنْ تَاڧَمَ دَ أَبِنْ دَرَجَ نَضَغُواْوَرْ مُتَنٜىٰ عَ إِسْرَٰٓءِيلَ؞ Faic an caibideil |
ذَيْ كُوَ كَسَنْثٜىٰ ثٜىٰوَ دُكْ وَنْدَ يَكِرَا غَ سُونَنْ يَهْوٜىٰهْ دُواْمِنْ نٜىٰمَنْ تَيْمَكُواْ ذَاعَ ثٜىٰثٜىٰشِ؞ غَمَا عَتُدُنْ سِهِيُواْنَ كُمَ عَثِكِنْ عُرُوشَلِيمَ، ذَاعَ سَامِ مَاسُ ڟِيرَا، كَمَرْ يَدَّ نِے يَهْوٜىٰهْ نَا ڢَطَا، ‹عَثِكِنْ وَطَنْدَ سُكَ رَغُ، أَݣَويْ وَطَنْدَ نِے يَهْوٜىٰهْ نَا كِرَا؞› »