عِشَايَ 2:6 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا6 يَا يَهْوٜىٰهْ، كَا ڧِ مُتَنٜىٰنْكَ، كَا ڧِ غِدَنْ يَعْڧُوبَ، دُوانْ سُنَ تَڢِيَ ثِكِنْ حَصْكٜىٰنْ بُواْكَيٜىٰنْ غَبَسْ، سُنَ سَا عِدُواْ غَ مَاسُ دُوبَا نَ ڢِلِسْتِيَاوَا، سُنَ بِنْ مُوغَيٜىٰنْ أَلْعَادُنْ أَرْنَ؞ Faic an caibideil |
مَيْ يِوُوَ وَنِ ذَيْ غَيَ مُكُ كُنٜىٰمِ شَوَرَا دَغَ بُواْكَيٜىٰ دَ مَاسُ حَطَكَيْ دَ رُوحُواْحِنْ مَتَتُّو، وَطَنْدَ سُكٜىٰ مَغَنَ كَمَرْ دُواْدُواْ دَ یَرْ مُرْيَ كَمَرْ ڟُنْڟُ؞ سُنَ ثٜىٰوَ «أَيْ، يَا كَمَاتَ مُتَنٜىٰ سُنٜىٰمِ شَوَرَا دَغَ أَلُّواْلِنْسُ، سُنٜىٰمِ رَعَيِنْ مَتَتُّو غَمٜىٰدَ رَايَيُّ!»