عِشَايَ 2:12 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا12 عِ، يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا يَسَا رَانَ، رَانَرْ دَ دُكْ مَيْ غِرْمَنْ كَيْ، دَ مَيْ طَغَ كَنْسَ سَمَ، دَ دُكْ مَيْ طَوْكَكَ كَنْسَ، ذَاعَ ڧَسْڧَنْتَرْ دَسُو دُكَ؞ Faic an caibideil |
غَمَا رَانَرْ نَنْ رَانَ ثٜىٰ تَ عُبَنْغِجِ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا، رَانَرْ حُكُنْثِنْ رَامُوَا، دُواْمِنْ يَيِ رَامُوَا عَكَنْ أَبُواْكَنْ غَابَنْسَ؞ تَكُواْبِے ذَيْثِ، يَڧُواْشِ، تَكُواْبِے كُمَ ذَيْ شَا جِنِنْسُ يَڧُواْشِ؞ غَمَا عُبَنْغِجِ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا ذَيْ يِهَدَايَ عَڧَسَرْ أَرٜىٰوَ أَغٜىٰڢٜىٰنْ كُواْغِنْ يُڢِرٜىٰتِسْ؞
يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا يَثٜىٰ «غَاشِ، رَانَ تَنَ ذُوَا، تَنَ ڧُونَ كَمَرْ وُتَرْ مَڧٜىٰرَ، سَعَدَّ دُكَنْ مَاسُ غِرْمَنْ كَيْ دَ دُكَنْ مَاسُ عَيْكَتَ مُغُنْتَا ذَاسُ ڧُواْنٜىٰ كَمَرْ بُوسَشِّيَرْ ثِيَوَ؞ رَانَرْ دَتَكٜىٰ ذُوَا ذَاتَ ثِنْيٜىٰسُ ڧُرْمُسْ دَغَ تُوشٜىٰ حَرْ رَسَّنْسُ، بَا أَبِنْدَ ذَيْ ضَغٜىٰ مُسُ؞