عِشَايَ 17:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 غَا سَڧُواْ غَمٜىٰدَ دِمَشْڧُ؞ «غَاشِ، دِمَشْڧُ ذَاتَ ثَنْجَ دَغَ ذَمَنْ بِرْنِ ذُوَا كُڢَيْ؞ Faic an caibideil |
يَمِيڧَ هَدَايُ غَ غُمَكَنْ دِمَشْڧُ وَطَنْدَ سُكَثِ شِ دَ يَاڧِ؞ غَمَا يَثٜىٰ «سَبُواْدَ وَطَنَّنْ غُمَكَنْ سُنْ تَيْمَكِ سَرَاكُنَنْ سُورِيَ حَرْ سُكَثِ نِے عَيَاڧِ، نِے مَا ذَنْ مِيڧَ مُسُ هَدَايَ دُواْمِنْ سُتَيْمَكٜىٰنِ، نِے مَا؞» عَمَّا أَمَيْمَكُوانْ تَيْمَكُوانْسَ، سَيْ سُكَ جَٰوُاْ هَلَّكَ دَشِے دَ دُكَنْ إِسْرَٰٓءِيلَ؞
سَبُواْدَ حَكَ يَهْوٜىٰهْ اللَّهْ نْسَ يَبَاشٜىٰشِ أَ حَنُّنْ سَرْكِنْ سُورِيَ؞ سُرِيَاوَا سُكَثِ شِ دَ يَاڧِ، عَكَ ݣُوشِ مُتَنٜىٰنْسَ دَيَوَ ذُوَا دِمَشْڧُ؞ يَهْوٜىٰهْ يَا كُمَ بَاشٜىٰشِ أَ حَنُّنْ سَرْكِے ڢٜىٰكَ نَ إِسْرَٰٓءِيلَ، إِسْرَٰٓءِيلَاوَا كُوَ سُكَ كَشٜىٰ سُواْجُواْجِنْ يَهُودَ دَيَوَ؞
حَڧِيڧَ، ݣُونَكِے سُنَ ذُوَا دَ ذَنْسَا رَبَّهْ، بَبَّنْ بِرْنِنْ أَمُّوانْ، تَجِ بُوسَرْ ڧَهُوانْ يَاڧِ؞ رَبَّهْ ذَاتَ ذَمَ كُڢَيْ، ذَاعَ ڧُواْنٜىٰ ڧَوْيُكَنْتَ دَ وُتَا؞ سَعَنً إِسْرَٰٓءِيلَاوَا ذَاسُ مَلَّكِ وُرَارٜىٰنْ دَ أَمُّواْنَاوَا سُكَ ڨُوثٜىٰ سُكَ مَلَّكٜىٰسُ؞ نِے يَهْوٜىٰهْ نَا ڢَطَا؞