عِشَايَ 12:4 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا4 أَ رَانَرْ نَنْ ذَاكُثٜىٰ، «كُيَبِے يَهْوٜىٰهْ، كُكِرَا غَ سُونَنْسَ! كُبَيَّنَ أَيُّكَنْسَ غَ دُكَنْ ڧَبِيلُ! كُيِ شٜىٰلَ ثٜىٰوَ سُونَنْسَ أَبِنْ طَوْكَكَ نٜىٰ! Faic an caibideil |
سَيْ وَطَنَّنْ لَوِيَاوَا وَتُواْ، يٜىٰشُوَ دَ كَدْمِيٜىٰلْ دَ بَنِ دَ هَشَبْنٜىٰيَ دَ شٜىٰرٜىٰبِيَ دَ هُواْدِيَ دَ شٜىٰبَنِيَ دَ ڢٜىٰتَهِيَ سُكَيِ كِرَنْ سُجَّدَ سُكَثٜىٰ، «تَاشِ ڟَيٜىٰ كُيَبِے يَهْوٜىٰهْ اللَّهْ نْكُ، اللَّهْ نْكُ مَرَرْ ڢَرْكُواْ مَرَرْ ڧَرْشٜىٰ!» «أَلْبَرْكَ تَا تَبَّتَا غَ سُونَنْكَ مَيْ دَرَجَ، سُونَنْدَ يَڢِ دُكَنْ أَلْبَرْكَ دَ يَبُواْ!
ذَنْ كَڢَ عَلَمَ عَثِكِنْسُ؞ دَغَ ثِكِنْ ضَغُواْوَرْسُ، ذَنْ عَيْكِ وَطَنْسُ ذُوَاغَ أَلْعُمَّيْ دَ يَنْكُنَنْ بَاكِنْ تٜىٰكُ عِنْدَ مُتَنٜىٰنْ بَسُ تَٻَجِنْ لَابَرِنْ سُونَنْدَ نَيِبَ، بَسُ كُمَ غَ طَوْكَكَتَبَ؞ ذَنْ عَيْكٜىٰسُ ذُوَا ڧَسَاشٜىٰ كَمَرْ سِڢٜىٰنْ دَ لِبِيَ دَ لُدْ، مَاسُ عِيَ هَرْبِنَّنْ دَ تُبَلْ دَ هٜىٰلَّسْ؞ ذَاسُ كُوَيِ شٜىٰلَرْ طَوْكَكَتَ غَ دُكَنْ أَلْعُمَّيْ؞
إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ، «كُسَنَرْوَ أَلْعُمَّيْ، كُيِ شٜىٰلَ، كُتَادَ تُوتَ، كُيِ شٜىٰلَ، كَدَ كُٻُواْيٜىٰ وَنِ أَبُ عَمَّا كُثٜىٰ، ‹أَنْثِ بَابِيلَ دَ يَاڧِ، أَنْ كُنْيَتَرْدَ اللَّهْنْتَ بٜىٰلْ، أَنْ رُشٜىٰ غُنْكِنْتَ مٜىٰرُواْدَكْ، أَنْ كُنْيَتَرْدَ غُمَكَنْتَ، أَنْكُمَ رُشٜىٰ صِڢُّواْڢِنْتَ!›