يُوشَعُ 2:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 «كُڟَاوَتَا وَ إِسْرَٰٓءِيلَ مَامَرْكُ، كُڟَاوَتَا مَتَ، غَمَا عِتَ بَمَاتَتَ بَثٜىٰ، نِے كُمَ بَمِجِنْتَبَ؞ كُضُواْڧٜىٰتَ تَدَيْنَ كَلُّواْ إِرِنَّكَارُوَيْ، تَرَبُ دَ مَاسُ ضُنْغُمَرْ نُواْنُوانْتَ؞ Faic an caibideil |
إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ، «عِدَنْ كُنَ ڟَمَّنِ نَا كُواْرِ مُتَنٜىٰنَ كَمَرْ يَدَّ مُتُمْ يَكَنْ سَكِ مَاتَرْسَ، تُواْ، إِنَا تَكَرْدَرْ سَكِنْ عَوْرٜىٰنْدَ نَبَاتَ؟ عِدَنْ كُنَ ڟَمَّنِ نَا سَيَرْ دَكُو یَیَنَ غَ مَيْبِنَ بَاشِ، تُواْ، إِنَا يَكٜىٰ؟ أَعَ، كُنْ تَڢِے بَوْتَا سَبُواْدَ لَيْڢُواْڢِنْكُنٜىٰ، سَبُواْدَ ذُنُبَنْكُ نَغَنْغَنْثِنٜىٰ أَنْكَوَرْدَ مَامَرْكُ؞
إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ، «مَيْ يِوُوَ مُتُمْ ذَيْ سَكِ مَاتَرْسَ تَتَڢِے تَكُمَ ذَمَ مَاتَرْ وَنِ؞ إِنْ يَيِ حَكَ، مُتُمِنْ يَنَ عِيَ دَاوُاْ دَ عِتَ؟ أَشٜىٰ، يِنْ حَكَ بَذَيْ ڧَظَنْتَرْدَ ڧَسَرْ بَ؟ يَا كٜىٰ إِسْرَٰٓءِيلَ، كِنْيِ كَارُوَنْثِنْكِ دَ مَسُواْيَ دَيَوَ؞ يَنْذُ كُمَ كِنَ سُواْ كِدَاوُاْ وُرِينَ؟