إِبْرَانِيَاوَا 2:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 سَڧُوانْ دَ عَكَ بَامُ تَبَاكِنْ مَلاَىِٕكُ يَاسَامِ تَبَّثِ، كُمَ دُكْ وَنْدَ يَڧِ جِنْسَ، كُواْ يَيِ رَشِنْ بِيَيَّ دَشِ، يَسَامِ حُكُنْثِنْدَ يَكَمَاتَ؞ Faic an caibideil |
تُواْ، إِنْ حَكَنٜىٰ، دُوانْمٜىٰ عَكَ كَٰوُاْ كُواْيَرْوَرْ مُوسَٰى؟ أَنْيِ ڧَارِ دَ كُواْيَرْوَرْ نٜىٰ دُواْمِنْ أَ نُونَ مَنَ ذُنُبَنْمُ أَ ڢِيلِ؞ أَنْ كَٰوُاْتَ دَ نُڢِ ثٜىٰوَ ذَاعَيِ عَيْكِ دَ عِتَ حَرْ رَانَرْ دَ ذُرِيَرْ نَنْ تَ إِبْرَٰهِيمْ ذَاتَ ذُواْ، وَدَّ دُواْمِنْسَ نٜىٰ عَكَيِ أَلْڧَوَرِنْ؞ غَاشِ كُوَ وَنَّنْ كُواْيَرْوَا، مَلاَىِٕكُ نٜىٰ سُكَ بَادَ عِتَ، تَهَنُّنْ مُتُمْ مَيْ ڟَيَاوَا ڟَكَانِنْ اللَّهْ دَ مُتَنٜىٰ؞
وَطَنَّنْ أَبُبُوَ دُكْ سُنْ بَامُ تَبَّثِنْ مَغَنَرْ أَنَّبَاوَا نَدَا غَمٜىٰدَشِ؞ يَا ݣَوْتُ ڢَا كُمَيْدَ حَنْكَلِ غَ وَنَّنْ مَغَنَ سَبُواْدَ تَذَمَ كَمَرْ ڢِتِلَ مَيْ حَصْكَكَاوَا أَوُرِے مَيْ دُهُ حَرْ ذُوَا وَايٜىٰوَرْ غَرِ، لُواْكَثِنْ دَ حَصْكٜىٰنْ تَوْرَرُواْ نَسَاڢِيَ يَٻُلُّواْ مُكُ أَ ذُوثِيَا؞