عٜىٰسْتَا 3:4 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا4 سُنْيِتَيِ مَسَ مَغَنَ كُواْوَثٜىٰ رَانَ، شِيكُوَ يَڧِ جِنْسُ؞ سَيْ سُكَ ڢَطَا وَ هَامَٰنَ دُواْمِنْ سُغَ كُواْ أَبِنْدَ مُوارْدٜىٰكَيْ يَكٜىٰيِ ذَيْ ڟَيَ، غَمَا مُوارْدٜىٰكَيْ يَا رِغَا يَا ڢَطَا مُسُ ثٜىٰوَ شِ مُتُمِنْ يَهُودَ نٜىٰ؞ Faic an caibideil |
رَنْكَيَدَطٜىٰ، أَݣَويْ وَطَنْسُ يَهُودَاوَا وَطَنْدَ كَيْ دَ كَنْكَ كَنَطَسُ سُلُورَ دَ أَلْعَمُرَنْ يَنْكِنْ بَابِيلَ، وَتُواْ شَدْرَكْ دَ مٜىٰشَكْ دَ أَبٜىٰدْنٜىٰغُواْ؞ تُواْ، وَطَنَّنْ مُتَنٜىٰ ڢَا، يَا سَرْكِے، بَسُ دَامُ دَكَيْبَ، بَسُ بَوْتَاوَ أَلُّواْلِنْكَبَ، بَسُ كُمَيِ سُجَّدَ غَ غُنْكِنْ ظِينَارِيَرْ نَنْ وَنْدَ كَكَڢَبَ؞»
سَيْ سُكَثٜىٰ وَسَرْكِے «رَنْكَيَدَطٜىٰ يَا سَرْكِے! دَانِيٜىٰلْ طِنَّنْ، وَنْدَ يَكٜىٰ طَيَ دَغَ ثِكِنْ وَطَنْدَ عَكَ كَٰوُاْ بَوْتَادَغَ ڧَسَرْ يَهُودَ، بَيْ كُلَ دَكَيْ بَ، بَلّٜىٰ ڢَا عَثٜىٰ يَكُلَ دَ دُواْكَرْدَ كَكَڢَ؞ عَمَّا يَنَ تَيِنْ أَدُّعُواْعِنْ ضُواْڧٜىٰ ضُواْڧٜىٰنْسَ سَوْ عُكُ كُواْوَثٜىٰ رَانَ غَ اللَّهْ نْسَ؞»