عٜىٰسْتَا 3:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 سَرْكِے يَبَادَ عُمَرْنِ غَ دُكَنْ دَتَّاوَنْ دَسُكٜىٰ عَڧُواْڢَرْ غِدَنْ سَرْكِے سُدُرْڧُسَ سُبَا هَامَٰنَ غِرْمَ؞ دُكَنْسُ سُكَنْيِ حَكَ عَمَّا مُوارْدٜىٰكَيْ نٜىٰ كَطَيْ يَڧِ يَدُرْڧُسَ يَبَاشِ غِرْمَ؞ Faic an caibideil |
سَبُواْدَ حَكَ، لُواْكَثِنْ دَ يَهْوٜىٰهْ يَبَاكُ هُوتُ دَغَ دُكَنْ أَبُواْكَنْ غَابَنْكُ عَكُواْعِنَ ثِكِنْ ڧَسَرْدَ يَهْوٜىٰهْ اللَّهْ نْكُ يَكٜىٰ بَاكُ دُواْمِنْ كُثِ غَادُوانْتَ كُمَلَّكٜىٰتَ، سَيْ كُكَوَرْدَ سُونَنْ أَمَلٜىٰكْ دَغَ ڧَرْڧَشِنْ سَمَ، حَرْ بَا وَنِ عَدُونِيَا دَ ذَيْسَاكٜىٰ تُنَاوَا دَسُو؞ كَدَ كُمَنْتَا!»