عٜىٰسْتَا 2:5 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا5 أَ نَنْ غِدَنْ سَرْكِے أَ شُوشَنْ أَݣَويْ وَنِ مُتُمِنْ يَهُودَ مَيْ سُونَ مُوارْدٜىٰكَيْ طَنْ يَايِرْ، جِيكَنْ شِمٜىٰيِ دَغَ غِدَنْ كِشْ، مُتُمِنْ ذُرِيَرْ بِلِيَامِنُ؞ Faic an caibideil |
بَرِ سَرْكِے يَذَاٻِ وَكِلَيْ عَكُواْوَنٜىٰ يَنْكِ نَڧَسَرْ دُواْمِنْ سُكَٰوُاْ دُكَنْ وَطَنَّنْ ݣَوَوَنْ یَنْ مَاتَا، بُدُرْوَيْ أَغِدَنْ دَ عَكٜىٰ أَجِيٜىٰ مَتَنْ سَرْكِے أَوُرِے مَيْ كَتَنْغَ عَبِرْنِنْ شُوشَنْ؞ عَبَرْسُ أَ حَنُّنْ هٜىٰغَيْ، وَنْدَ يَكٜىٰ بَابَا نَسَرْكِے مَيْ كُلَ دَ مَتَنْ سَرْكِے، يَسَا سُسَامِ كَايَنْ ڠَرَنْ جِكِے؞