عٜىٰسْتَا 2:4 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا4 سَعَنً بَرِ سَرْكِے يَذَاٻِ يَارِنْيَرْ دَ تَغَمْشٜىٰشِ تَذَمَ سَرَوْنِيَ أَمَيْمَكُوانْ بَشْتِ؞» سَرْكِے يَغَ شَوَرَرْ نَنْ تَيِمَسَ ݣَوْ، سَيْ يَبِتَ؞ Faic an caibideil |
بَرِ سَرْكِے يَذَاٻِ وَكِلَيْ عَكُواْوَنٜىٰ يَنْكِ نَڧَسَرْ دُواْمِنْ سُكَٰوُاْ دُكَنْ وَطَنَّنْ ݣَوَوَنْ یَنْ مَاتَا، بُدُرْوَيْ أَغِدَنْ دَ عَكٜىٰ أَجِيٜىٰ مَتَنْ سَرْكِے أَوُرِے مَيْ كَتَنْغَ عَبِرْنِنْ شُوشَنْ؞ عَبَرْسُ أَ حَنُّنْ هٜىٰغَيْ، وَنْدَ يَكٜىٰ بَابَا نَسَرْكِے مَيْ كُلَ دَ مَتَنْ سَرْكِے، يَسَا سُسَامِ كَايَنْ ڠَرَنْ جِكِے؞