عٜىٰسْتَا 2:3 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا3 بَرِ سَرْكِے يَذَاٻِ وَكِلَيْ عَكُواْوَنٜىٰ يَنْكِ نَڧَسَرْ دُواْمِنْ سُكَٰوُاْ دُكَنْ وَطَنَّنْ ݣَوَوَنْ یَنْ مَاتَا، بُدُرْوَيْ أَغِدَنْ دَ عَكٜىٰ أَجِيٜىٰ مَتَنْ سَرْكِے أَوُرِے مَيْ كَتَنْغَ عَبِرْنِنْ شُوشَنْ؞ عَبَرْسُ أَ حَنُّنْ هٜىٰغَيْ، وَنْدَ يَكٜىٰ بَابَا نَسَرْكِے مَيْ كُلَ دَ مَتَنْ سَرْكِے، يَسَا سُسَامِ كَايَنْ ڠَرَنْ جِكِے؞ Faic an caibideil |