عٜىٰسْتَا 2:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 سَيْ وَطَنْسُ مَاسُيِ وَسَرْكِے حِدِمَ نَكُسَدَشِ سُكَثٜىٰ «بَرِ أَ نٜىٰمِ وَ سَرْكِے ݣَوَوَنْ یَنْ مَاتَا، بُدُرْوَيْ؞ Faic an caibideil |
سُونَيٜىٰنْ وَطَنَّنْ دَسُكٜىٰ كُسَدَ سَرْكِے سُونٜىٰ كَرْشٜىٰنَ دَ شٜىٰتَرْ دَ أَدْمَتَ دَ تَرْشِشْ دَ مٜىٰرٜىٰسْ دَ مَرْسٜىٰنَ دَ مٜىٰمُكَنْ؞ سُونٜىٰ مَنْيَنْ مُتَنٜىٰ بَݣَويْ دَغَ ڢَٰشِيَ دَ مٜىٰدِيَ، وَطَنْدَ سُكٜىٰ دَ یَنْثِ نَمُسَمَّنْ نَغَنِنْ سَرْكِے؞ سُنَ رِڧٜىٰ دَ مَڟَيِ نَڢَرْكُواْ عَثِكِنْ مُلْكِنْسَ؞
بَرِ سَرْكِے يَذَاٻِ وَكِلَيْ عَكُواْوَنٜىٰ يَنْكِ نَڧَسَرْ دُواْمِنْ سُكَٰوُاْ دُكَنْ وَطَنَّنْ ݣَوَوَنْ یَنْ مَاتَا، بُدُرْوَيْ أَغِدَنْ دَ عَكٜىٰ أَجِيٜىٰ مَتَنْ سَرْكِے أَوُرِے مَيْ كَتَنْغَ عَبِرْنِنْ شُوشَنْ؞ عَبَرْسُ أَ حَنُّنْ هٜىٰغَيْ، وَنْدَ يَكٜىٰ بَابَا نَسَرْكِے مَيْ كُلَ دَ مَتَنْ سَرْكِے، يَسَا سُسَامِ كَايَنْ ڠَرَنْ جِكِے؞