مَيْ وَعَظِ 5:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 لُورَ دَ تَڢِيَرْكَ لُواْكَثِنْ دَ كَكٜىٰ شِغَ غِدَنْ اللَّهْ؞ ڠُومَّ كَتَڢِے دَ نِيَّرْ كَسَ كُنّٜىٰ دَاعَثٜىٰ كَتَڢِے مِيڧَ هَدَايَ إِرِ تَوَاوَايٜىٰ، غَمَا وَوَيٜىٰ بَسُ سَنْ أَبُ مَيْݣَوْ دَ مَرَرْ ݣَوْبَ؞ Faic an caibideil |
«بَنْ جِ دَاطِنْ سُجَّدَرْ مُتَنٜىٰبَ؞ مِيڧَ بِجِمِ هَدَايَ دَ كَشٜىٰ مُتُمْ أَوُرِينَ أَبُ طَيَ نٜىٰ؞ مِيڧَ طَنْ ضَغُواْ هَدَايَ دَ مِيڧَ كَرٜىٰ هَدَايَ أَوُرِينَ أَبُ طَيَ نٜىٰ؞ مِيڧَ حَڟِ هَدَايَ دَ مِيڧَ جِنِنْ أَلَدٜىٰ هَدَايَ أَوُرِينَ أَبُ طَيَ نٜىٰ؞ مِيڧَ مِنِ تُرَارٜىٰ هَدَايَ دَ سَا وَغُنْكِ أَلْبَرْكَ، أَوُرِينَ أَبُ طَيَ نٜىٰ؞ دُكَنْسُ سُكَ ذَاٻِ بِنْ رَعَيِنْ كَنْسُ، عَثِكِنْ سُجَّدَرْسُ تَڧَظَنْتَا سُكَجِ دَاطِے؞