مَيْ وَعَظِ 12:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 كَتُنَ دَ مَحَلِثِّنْكَ عَݣُونَكِنْ ڧُرُثِيَرْكَ، كَاڢِنْ مُوغَيٜىٰنْ ݣُونَكِے سُذُواْ، شٜىٰكَرُ كُمَ سُنَ مَڟُواْوَ دَ ذَاكَثٜىٰ، «بَانَ جِنْ دَاطِنْسُ؞» Faic an caibideil |
دَ نَدُوبَ يَدَّ أَبُبُوَنْ سُكٜىٰ، سَيْ نَتَاشِ نَتَارَ مَنْيَنْ مُتَنٜىٰ دَ دَتَّاوَا دَ سَوْرَنْ مُتَنٜىٰ؞ نَثٜىٰ «كَدَ كُجِڟُواْرُوانْ أَبُواْكَنْ غَابَنْمُ؞ كُتُنَ عُبَنْغِجِ مَيْغِرْمَ نٜىٰ، مَيْ بَنْ ڟُواْرُواْ كُمَ؞ كُيِ يَاڧِ دُواْمِنْ كُڟَرٜىٰ یَنْعُوَنْكُ دَ یَیَنْكُ مَظَا دَ مَاتَادَ مَاتَنْكُ دَ كُمَ غِدَاجٜىٰنْكُ؞»