دَانِيٜىٰلْ 4:8 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا8 دَغَ بَايَ سَيْ وَنِ سَوْرَيِ مَيْ سُونَ دَانِيٜىٰلْ يَشِغُواْ؞ وَنَّنْ دَانِيٜىٰلْ كُوَ أَنْكُمَ سَنْ شِ دَ سُونَ بٜىٰلْتٜىٰشَظَّرْ، وَتُواْ سُونَنْ اللَّهْنَ؞ شِے مُتُمْ نٜىٰ ثِكٜىٰ دَ رُوحٌ أَلُّواْلِ مَاسُ ڟَرْكِے؞ نَا كُوَ ڢَطَا مَسَ مَڢَرْكِنْدَ نَيِ، نَثٜىٰ، Faic an caibideil |
إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ، «كُسَنَرْوَ أَلْعُمَّيْ، كُيِ شٜىٰلَ، كُتَادَ تُوتَ، كُيِ شٜىٰلَ، كَدَ كُٻُواْيٜىٰ وَنِ أَبُ عَمَّا كُثٜىٰ، ‹أَنْثِ بَابِيلَ دَ يَاڧِ، أَنْ كُنْيَتَرْدَ اللَّهْنْتَ بٜىٰلْ، أَنْ رُشٜىٰ غُنْكِنْتَ مٜىٰرُواْدَكْ، أَنْ كُنْيَتَرْدَ غُمَكَنْتَ، أَنْكُمَ رُشٜىٰ صِڢُّواْڢِنْتَ!›
سَيْ سَرْكِے نٜىٰبُكَدْنٜىٰزَّرْ يَثٜىٰ «وَنَّنْ شِينٜىٰ مَڢَرْكِنْ دَنِے نَا يِ؞ كَيْ كُمَ بٜىٰلْتٜىٰشَظَّرْ، سَيْ كَڢَطَا مِنِ مَعَنَرْسَ، غَمَا دُكَنْ مَاسُ حِكِمَ نَثِكِنْ مُلْكِنَ بَسُ عِيَ ڢَطَا مِنِ مَعَنَرْسَبَ؞ عَمَّا كَيْ ذَاكَ عِيَ، غَمَا رُوحٌ أَلُّواْلِ مَاسُ ڟَرْكِے يَنَ ثِكِنْكَ؞»