دَانِيٜىٰلْ 4:4 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا4 نِے نٜىٰبُكَدْنٜىٰزَّرْ إِنَ ثِكِنْ غِدَانَ، ثِكِنْ جِنْ دَاطِے دَ ݣُونْثِيَرْ رَيْ؞ Faic an caibideil |
سَيْ دَانِيٜىٰلْ وَنْدَ عَكَ كُمَ سَنْ شِ دَ سُونَ بٜىٰلْتٜىٰشَظَّرْ، يَڟَيَ شِضُ نَطَنْ لُواْكَثِ أَ ضِكِثِے سَبُواْدَ تُنَانِنْسَ يَبَا شِ ڟُواْرُواْ؞ سَيْ سَرْكِے يَثٜىٰ مَسَ «بٜىٰلْتٜىٰشَظَّرْ، كَدَ كَبَرْ مَڢَرْكِنْ كُواْ مَعَنَرْسَ يَبَاكَ ڟُواْرُواْ؞» سَيْ بٜىٰلْتٜىٰشَظَّرْ يَأَمْسَ يَثٜىٰ «يَا مَيْغِرْمَ، بَرِ اللَّهْ يَسَا مَڢَرْكِنَّنْ دَ مَعَنَرْسَ سُذَمَ عَكَنْ أَبُواْكَنْ غَابَنْكَ!