أَيُّكَنْ مَنْذَنِّے 2:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 دَ رَانَرْ بِكٍ ڢٜىٰنْتِكُواسْ تَيِ، دُكْ مَاسُبِے سُنَ تَرٜىٰ أَوُرِے طَيَ؞ Faic an caibideil |
مَاسُ بُوسَ كَكَكِ دَ مَوَاڧَ سُكَ طَغَ مُرْيَ بَاكِ طَيَ سُنَ يَبُواْ دَ غُواْدِيَ غَ يَهْوٜىٰهْ؞ سُكَ رٜىٰرَ وَاڧَا يَايِنْ دَ سَوْرَنْسُ سُنَ بُوسَ ڧَهُواْ، سُنَ بُغَ كُغٜىٰ، سُنَ كُمَ كَطَ سَوْرَنْ كَايَنْ كَطٜىٰ كَطٜىٰ؞ سُكَ يَبِے يَهْوٜىٰهْ دَ وَاڧَرْ نَنْ مَيْ ثٜىٰوَ «غَمَا مَيْ أَلْحٜىٰرِنٜىٰ شِے، ڧَوْنَرْسَ مَرَرْ ثَنْجَاوَا تَهَرْ أَبَدَاثٜىٰ؞» سَيْ وَنِ غِرْغِجٜىٰ يَرُڢٜىٰ غِدَنْ يَهْوٜىٰهْ،