2 سَمَٰعِيلَ 22:4 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا4 نَكَنْ كِرَا غَ يَهْوٜىٰهْ، مَثَنْثَنْثِنْ يَبُواْ، يَكَنْ ثٜىٰثٜىٰنِ دَغَ أَبُواْكَنْ غَابَنَ؞ Faic an caibideil |
سَيْ وَطَنَّنْ لَوِيَاوَا وَتُواْ، يٜىٰشُوَ دَ كَدْمِيٜىٰلْ دَ بَنِ دَ هَشَبْنٜىٰيَ دَ شٜىٰرٜىٰبِيَ دَ هُواْدِيَ دَ شٜىٰبَنِيَ دَ ڢٜىٰتَهِيَ سُكَيِ كِرَنْ سُجَّدَ سُكَثٜىٰ، «تَاشِ ڟَيٜىٰ كُيَبِے يَهْوٜىٰهْ اللَّهْ نْكُ، اللَّهْ نْكُ مَرَرْ ڢَرْكُواْ مَرَرْ ڧَرْشٜىٰ!» «أَلْبَرْكَ تَا تَبَّتَا غَ سُونَنْكَ مَيْ دَرَجَ، سُونَنْدَ يَڢِ دُكَنْ أَلْبَرْكَ دَ يَبُواْ!