2 سَمَٰعِيلَ 2:4 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا4 سَعَنً مُتَنٜىٰنْ يَهُودَ سُكَذُواْ وُرِنْ دَاوُدَ أَ هٜىٰبْرُوانْ سُكَ نَطَشِ سَرْكِنْ غِدَنْ يَهُودَ؞ عَكَ ڢَطَا وَ دَاوُدَ ثٜىٰوَ مُتَنٜىٰنْ يَبٜىٰشْ غِلٜىٰيَدْ نٜىٰ سُنْ بِنّٜىٰ طَالُوتَ؞ Faic an caibideil |
سَيْ دَاوُدَ يَتَڢِے وُرِنْ مُتَنٜىٰنْ يَبٜىٰشْ أَ غِلٜىٰيَدْ، يَسَا سُبَاشِ ڧَسُسُوَنْ طَالُوتَ دَ نَطَنْسَ يُواْنَتَنْ؞ تُنْدَا ثَنْ مُتَنٜىٰنْ يَبٜىٰشْ أَ غِلٜىٰيَدْ سُنْ سَاثِ غَوَوَّكِنْ طَالُوتَ دَ يُواْنَتَنْ دَغَ عِنْدَ ڢِلِسْتِيَاوَا سُكَ كَكَّڢَسُ عَكَنْ إِتَاثٜىٰ أَ ڢِيلِ نَثِكِنْ غَرِنْ بٜىٰتْ شَنْ، بَايَنْدَ ڢِلِسْتِيَاوَا سُكَ كَشٜىٰسُ عَبَبَّنْ تُدُنْ غِلْبُواْوَ؞
سَيْ يٜىٰهُواْيِدَ يَڢِتَرْدَ يُواْوَشْ، وَنْدَ يَكٜىٰ طَنْ سَرْكِے، سَعَنً يَسَا مَسَ هُولَرْ مُلْكِ عَكَنْسَ؞ يَبَا يُواْوَشْ لِتَّڢِنْ ڧَٰعِدُواْدِنْ مُلْكِ؞ عَكَ كُمَ ظُبَ مَسَ مَنْ كٜىٰٻٜىٰوَ نَذَمَنْ سَرْكِے؞ مُتَنٜىٰ سُكَ تَڢَ حَنُّوَنْسُ سُنَ تَادَ مُرْيَ سُنَ ثٜىٰوَ «رَنْكَيَدَطٜىٰ، سَرْكِے!»