4 دَاوُدَ يَتُورَ یَنْ عَيْكَ سُكَٰوُاْتَ؞ دَتَذُواْ وُرِنْسَ، سَيْ يَݣُونَ دَ عِتَ؞ أَ لُواْكَثِنْ كُوَ تَغَمَ ڟَبْتَثٜىٰ كَنْتَ دَغَ جِنِنْ هَيْلَ؞ سَعَنً تَكُواْمَ غِدَنْتَ؞
أَݣَويْ وَنِ مُتُمْ مَيْ سُونَ هَمُوارْ، مُتُمِنْ هِوِ، شُوغَبَنْ وُرِنْ، يَنَدَ طَا مَيْ سُونَ شٜىٰكٜىٰمْ؞ سَعَدَّ شٜىٰكٜىٰمْ يَغَ دِنَتُ، سَيْ يَثَڢْكٜىٰتَ، يَتِلَسْتَاتَ يَݣُونَ دَ عِتَ؞
وَتَرَانَ، مَاتَرْ مَيْغِدَنْسَ تَا سَا عِدُوانْتَ عَكَنْ يُوسُڢَ سَيْ تَثٜىٰ «كَݣُونَ دَنِے!»
كَيِ وَنَّنْ أَبُ عَٻُواْيٜىٰ، عَمَّا نِے ذَنْسَا عَيِ مَكَ حَكَ دَ رَانَ أَعِدُوانْ كُواْوَ عَ إِسْرَٰٓءِيلَ؞› »
عِدَنْ كُنْ غَا ٻَرَوُاْ، كُكَنْيِ أَبُواْكَنْتَكَ دَشِ، كُكَنْ حَطَكَيْ دَ مَاسُ ظِنَ؞
«غَا يَدَّ تَڢِيَرْ مَيْ ظِنَ تَكٜىٰ، تَكَنْثِ تَشَرٜىٰ بَاكِنْتَ، سَيْ تَثٜىٰ، ‹بَنْيِ لَيْڢِنْ كُواْمٜىٰبَ؞›
عِدَنْ نَمِجِ يَݣُونَ دَ مَثٜىٰ حَرْ مَنِيِّ يَڢِتَ، دُكَنْسُ ذَاسُيِ وَنْكَ دَ ضُوَ، عَمَّا دُكْدَهَكَ ذَاسُ ڧَظَنْتُ حَرْ يَمَّ؞
«بَذَاكَيِ كُسَدَ مَثٜىٰ دُواْمِنْ كَيِ جِمَاعِ دَ عِتَ سَعَدَّ تَنَ ثِكِنْ أَلْعَادَرْتَبَ؞
«بَذَاكَيِ ظِنَبَ؞