2 بِتْرُسْ 2:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 عَمَّا ڢَا، أَدَا أَنَّبَاوَا مَاسُ رُوطِ سُنْ ڢِتُواْ دَغَ ثِكِنْ مُتَنٜىٰنْ اللَّهْ؞ تُواْ، حَكَمَا، وَطَنْسُ مَلَمً ڧَضْيَا ذَاسُ كَسَنْثٜىٰ عَثِكِنْكُ؞ ذَاسُ كَٰوُاْ وَتَ كُواْيَرْوَا عَٻُواْيٜىٰ، سُكُواْيَ وَمُتَنٜىٰ ڧَضْيَارْ دَ ذَاتَ ٻَاتَسُ، حَرْ ذَاسُڧِ عُبَنْغِجِ، وَنْدَ يَڢَنْشِ رَنْسُ؞ بَا لَابَرِ يِنْ حَكَ كُوَ ذَيْ جَٰوُاْ مُسُ هَلَّكَ؞ Faic an caibideil |
غَا أَبِنْدَ نِے يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا، اللَّهْ نَ إِسْرَٰٓءِيلَ نَا ڢَطَا غَمٜىٰدَ أَهَبْ طَنْ كُواْلَيَ دَ صَدِڧِيَ طَنْ مَعَسٜىٰيَ، وَطَنْدَ سُكٜىٰيِ مُكُ أَنَّبْثِنْ ڧَضْيَا دَ سُونَنَ؞ غَاشِ، ذَنْ مِيڧَسُ أَ حَنُّنْ سَرْكِے نٜىٰبُكَدْنٜىٰزَّرْ نَ بَابِيلَ، ذَيْ كُوَ كَشٜىٰسُ أَعِدَنُونْكُ؞
شُوغَبَنِّنْتَ سُنَ يَنْكٜىٰ شَرِيعَ تَثِنْ حَنْثِ؞ ڢِرِسْتُواْثِنْتَ سُنَ كُواْيَرْوَا دُواْمِنْ نٜىٰمَنْ رِيبَ، أَنَّبَاوَنْتَ سُنَ أَنَّبْثِ دُواْمِنْ نٜىٰمَنْ كُطِ؞ دُكْدَهَكَ سُنَ ڟَمَّنِ يَهْوٜىٰهْ يَنَ تَرٜىٰدَسُو، سُنَ ثٜىٰوَ «أَيْ، يَهْوٜىٰهْ يَنَ ڟَكِيَرْمُ، بَ مَسِيڢَرْ دَ ذَاتَ ڢَاطُواْ عَكَنْمُ!»
سَعَنً ذَنْ مَڟُواْ كُسَدَكُو دُواْمِنْ إِنْيِ شَرِيعَ؞ نَنْ دَنَنْ ذَنْبَادَ شَيْدَ نَتَبَّتَرْ دَ لَيْڢِنْ مَاسُ سِحِرِ دَ نَمَاسُ ظِنَ دَ نَمَاسُ يِنْ ضَنْڟُوَارْ ڧَضْيَا دَ نَمَاسُ دَنّٜىٰ حَكِّنْ لٜىٰبُرُواْرِ دَ نَمَاسُ ثُوتَرْ مَاتَانْدَ مَذَنْسُ سُكَ مُتُ دَ نَمَرَايُ دَ نَمَاسُ كُواْرَرْ بَاڧِ، وَتُواْ وَطَنْدَ بَاسَجِنْ ڟُواْرُواْنَبَ؞ نِے يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا، نَاڢَطَا؞»
نَڢَطِ وَنَّنْ نٜىٰ سَبُواْدَ وَطَنْسُ مُتَنٜىٰنْ دَ سُكَ شِغَ ثِكِنْكُ عَٻُواْيٜىٰ، وَطَنْدَ تُنْدَا عَكَ ڧَدَّرَسُ غَ حُكُنْثِ؞ بَاسُدَ حَلِ إِرِنْ نَ اللَّهْ، سُنَ كُمَ مَيْدَ أَلْحٜىٰرِنْ اللَّهْ يَا ذَمَ حَنْيَرْ نٜىٰمَنْ جِنْ دَاطِے نَرَشِنْ كُنْيَا؞ سُنَيِنْ مُسُونْ عِيسَىٰ أَلْمَسِيحُ وَنْدَ شِينٜىٰ كَطَيْ شُوغَبَنْمُ دَ كُمَ عُبَنْغِجِنْمُ؞