1 سَمَٰعِيلَ 4:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 ڢِلِسْتِيَاوَا سُكَ شِرْيَ سُڢَارَ يَاڧِ؞ بَايَنْ ڢَطَ مَيْ ذَاڢِ، سُكَثِ نَصَرَا عَكَنْ إِسْرَٰٓءِيلَاوَا؞ عَكَ كَشٜىٰ سُواْجُواْجِنْ إِسْرَٰٓءِيلَاوَا دُبُو حُطُ أَ ڢِيلِنْ يَاڧِ؞ Faic an caibideil |
سَبُواْدَ وَنَّنْ ذُنُوبِ نٜىٰ جَمَعَرْ إِسْرَٰٓءِيلَ بَسُ عِيَ ڟَيَاوَا أَغَبَنْ أَبُواْكَنْ غَابَنْسُبَ؞ سُكَ جُويَا سُكَ غُدُ دَغَ غَبَنْسُ، غَمَا يَنْذُ سُو كَنْسُ سُكَ ذَمَ أَبِنْدَ عَكَ كٜىٰٻٜىٰ دُواْمِنْ هَلَّكَرْوَ؞ بَذَنْ كَسَنْثٜىٰ تَرٜىٰدَكُوبَ كُمَ، سَيْ كُنْ هَلَّكَ أَبُبُوَنْ دَ عَكَ كٜىٰٻٜىٰ دُواْمِنْ هَلَّكَرْوَ دَغَ ثِكِنْكُ؞
سَعَدَّ وَطَنْدَ سُكَ ڟِيرَا سُنْ كُواْمَ سَنْسَنِنْ يَاڧِنْسُ، سَيْ دَتَّاوَنْ إِسْرَٰٓءِيلَ سُكَثٜىٰ «مٜىٰنٜىٰنٜىٰ يَسَا يَهْوٜىٰهْ يَسَا ڢِلِسْتِيَاوَا سُكَثِ نَصَرَا عَكَنْمُ يَوْ؟ مُجٜىٰ مُطَوْكِ عَݣُوتِنْ يَرْجٜىٰجٜىٰنِيَ نَ يَهْوٜىٰهْ دَغَ شِلُواْ مُكَٰوُاْ، دُواْمِنْ يَهْوٜىٰهْ يَكَسَنْثٜىٰ تَرٜىٰدَمُو يَكُمَ ثٜىٰثٜىٰمُ دَغَ حَنُّنْ أَبُواْكَنْ غَابَنْمُ؞»