1 سَمَٰعِيلَ 22:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 مُتَنٜىٰنْ دَسُكٜىٰ ثِكِنْ وَهَلَ دَ وَطَنْدَ عَكٜىٰ بِنْسُ بَاشِ دَ مَاسُ دَامُوُاْيِ، سُكَ تَتَّارُ أَوُرِنْ دَاوُدَ؞ شِے كُوَ يَذَمَ شُوغَبَنْسُ؞ يَوَنْسُ يَكَيْ طَرِے حُطُ؞ Faic an caibideil |
وَتَرَانَ مَاتَرْ وَنِ دَغَ ثِكِنْ ڧُنْغِيَرْ أَنَّبَاوَا تَتَڢِے وُرِنْ أَلْيَسَعَ، تَكَيْ مَسَ كُوكَا تَثٜىٰ «مِجِنَ مَيْيِ مَكَ حِدِمَ يَمُتُ؞ كَكُمَ سَنِ ثٜىٰوَ شِے مَيْ ڟُواْرُوانْ يَهْوٜىٰهْ نٜىٰ؞ عَمَّا غَاشِ، وَنِ مَيْبِنْسَ بَاشِ يَذُواْ دُواْمِنْ يَݣُوشِ یَیَنَ بِيُ سُذَمَ بَايِنْسَ؞»