1 سَمَٰعِيلَ 2:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 «بَابُوَنِ مَيْ ڟَرْكِے إِرِنْ نَ يَهْوٜىٰهْ؞ أَيْ، بَنْدَشِ، بَبُوَنِ؞ بَابُوَنِ دُوڟٜىٰنْ ٻُيَ كَمَرْ اللَّهْ نْمُ؞ Faic an caibideil |
إِنْجِ شِے وَنْدَ يَكٜىٰ ظَوْنٜىٰ عَثَنْ سَمَ، مَطَوْكَكِ مَرَرْ ڢَرْكُواْ مَرَرْ ڧَرْشٜىٰ، شِے وَنْدَ سُونَنْسَ مَيْ ڟَرْكِے نٜىٰ، «إِنَ ظَوْنٜىٰ عَثَنْ سَمَ أَوُرِے مَيْ ڟَرْكِے، عَمَّا إِنَ كُمَ ظَوْنٜىٰ دَ مَيْ ذُوثِيَارْ تُوبَ دَ مَيْ سَوْڧِنْ كَيْ، دُواْمِنْ إِنْ سَابُنْتَا رُوحُ نَمَيْ سَوْڧِنْ كَيْ، إِنْكُمَ سَابُنْتَا ذُوثِيَارْ مَيْ ذُوثِيَارْ تُوبَ؞