1 سَمَٰعِيلَ 17:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 طَالُوتَ دَ سُواْجُواْجِنْ إِسْرَٰٓءِيلَ كُوَ سُكَ تَتَّارُ سُكَ كَڢَ سَنْسَنِنْ يَاڧِنْسُ أَ ݣُورِنْ عٜىٰلَ، سُكَيِ شِرِ دُواْمِنْ سُيِ يَاڧِ دَ ڢِلِسْتِيَاوَا؞ Faic an caibideil |
سَيْ ڢِرِسْتِ يَأَمْسَ مَسَ يَثٜىٰ «تَكُواْبِنْ جَالُوتَ مُتُمِنْ ڢِلِسْتِيَ وَنْدَ كَكَشٜىٰ أَ ݣُورِنْ عٜىٰلَ، يَنَ أَنَنْ؞ أَنْ نَطٜىٰشِ دَ ذَانِ عَكَ أَجِيٜىٰ عَبَايَنْ عٜىٰڢُوادْ نَنٜىٰمَنْ نُڢِنْ يَهْوٜىٰهْ؞ عِدَنْ كَنَسُواْ كَطَوْكَ، سَيْ كَطَوْكَ؞ شِينٜىٰ كَطَيْ تَكُواْبِنْ دَيَكٜىٰ أَنَنْ؞» دَاوُدَ يَأَمْسَ يَثٜىٰ «أَيْ، بَابُوَنْدَ يَڢِيشِ! كَبَانِشِ حَكَ؞»