1 سَمَٰعِيلَ 12:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 تُواْ، يَنْذُ سَرْكِنَّنْ يَنَ جَغُواْرَنْكُ؞ نِے دَيْ نَڟُوڢَ، غَاشِنْ كَيْنَ مَا يَيِ ڢَرِ دُكَ، عَمَّا یَیَنَ مَظَا سُنَ تَرٜىٰدَكُو؞ نَجَغُواْرَنْثٜىٰكُ تُنْ إِنَ سَوْرَيِ حَرْ ذُوَا يَوْ؞ Faic an caibideil |
دُوانْمٜىٰ بَكُ طَوْكِ هَدَايُ دَ بَيٜىٰ بَيٜىٰ وَطَنْدَ نَعُمَرْثِ مُتَنٜىٰنَ سُكَٰوُاْ دَ دَرَجَبَ؟ كَيْ عٜىٰلِ، دُوانْمٜىٰ كَكٜىٰ غِرْمَمَ یَیَنْكَ ڢِيٜىٰ دَنِے؟ أَيْ، كُنَ تَيِنْ ڧِبَنٜىٰ غَمَا كُنَ ثِنْ رَبُواْ مَڢِے ݣَوْ نَدُكَنْ هَدَايُ دَ بَيٜىٰ بَيٜىٰ وَطَنْدَ مُتَنٜىٰنَ سُكٜىٰ كَٰوُاْ غَرٜىٰنِ؞›