1 سَمَٰعِيلَ 11:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 نَهَشْ كُوَ يَأَمْسَ مُسُ يَثٜىٰ «ذَنْيِ يَرْجٜىٰجٜىٰنِيَ دَكُو عَكَنْ أَبُ غُدَا، ثٜىٰوَ كُواْوَنٜىٰ مُتُمْ ذَاعَ ثِرٜىٰ عِدُوانْسَ نَدَمَ؞ تَهَكَ ذَنْسَا دُكَنْ إِسْرَٰٓءِيلَ سُجِ كُنْيَا؞» Faic an caibideil |
دَاوُدَ يَتَمْبَيِ سُواْجُواْجِنْ دَسُكٜىٰ كُسَدَشِ يَثٜىٰ «مٜىٰنٜىٰنٜىٰ ذَاعَيِ وَوَنْدَ يَكَشٜىٰ وَنَّنْ مُتُمِنْ ڢِلِسْتِيَ دُواْمِنْ عَثٜىٰثِ إِسْرَٰٓءِيلَ دَغَ وَنَّنْ أَبِنْ كُنْيَا؟ شِنْ! وَنٜىٰنٜىٰ مُتُمِنْ ڢِلِسْتِيَ، ڧَظَامِنْ أَرْنٜىٰ مَرَرْ كَاثِيَ؟ أَيْ، بَذَاعَ بَرْشِ يَذَاغِ سُواْجُواْجِنْ اللَّهْ مَيْ رَيْ بَ!»