1 سَمَٰعِيلَ 10:6 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا6 «سَعَنً رُوحٌ يَهْوٜىٰهْ ذَيْ سَوْكُواْ مَكَ عَيَلْوَثٜىٰ دُواْمِنْ كَڢَارَ أَنَّبْثِ دَ إِيهُ دَ ضَوَ تَرٜىٰدَسُو، كَكُمَ ثَنْجُ كَذَمَ وَنِ مُتُمْ دَبَمْ؞ Faic an caibideil |
أَݣَويْ وَطَنْسُ دَتَّاوَا غُدَا بِيُ وَطَنْدَ بَسُ تَڢِے غَبَنْ تٜىٰنْتِنْ تَرٜىٰدَ سَوْرَنْ دَتَّاوَنْ بَ، سُونَيٜىٰنْسُ كُوَ عٜىٰلْدَدْ دَ مٜىٰدَدْ نٜىٰ؞ سُنَ ثِكِنْ وَطَنْدَ عَكَ لِسَّڢْتَا، عَمَّا سُنَ ثِكِنْ ذَنْغُواْ تُكُنَ أَ لُواْكَثِنْ دَ رُوحُ يَسَوْكَ، سَيْ سُو مَا سُكَيِ أَنَّبْثِ دَ إِيهُ دَ ضَوَ عَثِكِنْ ذَنْغُوانْ؞
سَيْ يَعَيْكِ مُتَنٜىٰ سُكَامَ دَاوُدَ سُكَٰوُاْ؞ عَمَّا دَ سُكَكَيْ وُرِنْ سُكَ غَمُ دَ وَتَ ڧُنْغِيَرْ أَنَّبَاوَا سُنَ أَنَّبْثِ دَ إِيهُ دَ ضَوَ، سَمَٰعِيلَ كُوَ يَنَ ڟَيٜىٰ أَڟَكِيَرْسُ يَنَ شُوغَبَنْثِنْسُ؞ بَا لَابَرِ سَيْ رُوحٌ اللَّهْ يَيِ إِيكُواْ عَكَنْ مُتَنٜىٰنْ طَالُوتَ، سَيْ سُو مَا سُكَ ڢَارَ أَنَّبْثِ دَ إِيهُ دَ ضَوَ؞