1 بِتْرُسْ 2:7 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا7 أَغَرٜىٰكُ، كُو دَ كُكَ غَسْكَتَ، وَنَّنْ دُوڟٜىٰ يَنَدَ دَرَجَ؞ عَمَّا وَطَنْدَ سُكَڧِ غَسْكَتَاوَا دَشِ، تُواْ، «دُوڟٜىٰنْ دَ مَاسُ غِنِ سُكَڧِ، يَذَمَ دُوڟٜىٰ مَڢِے أَمْڢَانِ أَغِنِنْ؞» Faic an caibideil |
‹بَابُ كُواْمٜىٰ، بَابُ بَبَّنْ تُدُنْ دَ ذَيْ عِيَ تَرٜىٰوَ ظٜىٰرُبَّبٜىٰلْ حَنْيَ؞ ذَاعَكَوَرْ دَشِ أَعِدُوانْ ظٜىٰرُبَّبٜىٰلْ! سَعَنً ظٜىٰرُبَّبٜىٰلْ ذَيْسَا دُوڟٜىٰنْ ڧَرْشٜىٰ نَغِنِنْ غِدَنْ يَهْوٜىٰهْ يَايِنْ دَ مُتَنٜىٰ سُنَ تَادَ مُرْيَ سُنَ ثٜىٰوَ «اللَّهْ يَسَا أَلْبَرْكَ! اللَّهْ يَسَا أَلْبَرْكَ!» › »