Եւ եղիցի յաւուր յայնմիկ՝ յաւելցէ Տէր ցուցանել զձեռն իւր, նախանձելիս առնել՝՝ զմնացորդս ժողովրդեան իւրոյ՝ որ մնացեալ իցեն յԱսորեստանեայց եւ յԵգիպտացւոց եւ ի Բաբելացւոց եւ յԵթովպացւոց եւ յԵղամացւոց եւ յելիցն արեւու եւ յԱրաբացւոց՝՝ եւ ի կղզեաց ծովու։
Ի ժամանակի յայնմիկ մատչիցին պատարագք Տեառն զօրութեանց ի նեղեալ եւ ի խոնարհ ժողովրդենէ, եւ ի մեծէ ժողովրդենէ յայնմհետէ եւ յաւիտեանս ժամանակաց. ազգ յուսացեալ եւ կոխեալ՝ որ է ի կողմն գետոյ աշխարհի նորա,՝՝ ի տեղւոջ ուր անուն Տեառն զօրութեանց կոչեցաւ ի վերայ լերինն Սիոնի։
Զի յարեւելից մինչեւ ի մուտս արեւու փառաւորեալ է անուն իմ ի մէջ ազգաց, եւ յամենայն տեղիս մատչին խունկք անուան իմոյ եւ պատարագ սուրբ. զի մեծ է անուն իմ ի հեթանոսս, ասէ Տէր ամենակալ։
Եւ յարեաւ գնաց. եւ ահաւասիկ այր մի Եթէովպացի, ներքինի հզօր Կանդակայ տիկնոջ Եթէովպացւոց, որ էր ի վերայ ամենայն գանձուց նորա. որ եկեալ էր երկիր պագանել յԵրուսաղէմ.