Զարթիր, սուր, ի վերայ Հովուի իմոյ, եւ ի վերայ առն ընկերի նորա, ասէ Տէր ամենակալ. հարից զՀովիւն եւ ցրուեսցին խաշինքն, եւ դարձուցից զձեռն իմ ի վերայ հովուաց։
Եւ ծուխ նոցա ելցէ՝՝ յաւիտեանս յաւիտենից. եւ ոչ ունին հանգիստ որք երկիր պագին գազանին ի տուէ եւ ի գիշերի, եւ որք երկիր պագին պատկերին, եւ առին զդրոշմ եւ զանուն նորա՝՝։