2 Ողբասցեն սարոյք, զի մայրք գլորեցան, զի մեծապէս մեծամեծք չուառացան. ողբացէք, կաղնիք Բասանու, զի քակեցաւ անտառն տնկախիտ։
Որդի մարդոյ, հաստատեա զերեսս քո ի Թեման, եւ հայեաց ի Դագովն. եւ մարգարեաց ի վերայ անտառի իշխանին Նագեբայ՝՝.
Ի Բասանէ արարին զղեկս նաւաց քոց, եւ զմեհեանս քո շինեցին ի փղոսկրէից, ապարանս անտառախիտս ի կղզեաց Քետիմացւոց։
Քանզի նոքա իջին ընդ նմա վիրաւորօք սրոյ ի դժոխս. եւ զաւակք նորա որ բնակեալ էին ընդ հովանեաւ նորա, յընդմիջել կենաց իւրեանց սատակեցան։՝՝
Վա՜յ որ անգոսնեն զՍիոն, եւ յուսացեալ իցեն ի լեառն Շամրնի. կթեցին զիշխանութիւնս ազգաց, եւ մտին ի նոսա՝՝ տունդ Իսրայելի։
Բաց զդրունս քո, Լիբանան, եւ կերիցէ հուր զմայրս քո։
Ձայն ողբալոյ հովուաց, զի թշուառացաւ մեծութիւն նոցա. ձայն գոչելոյ առիւծուց, զի թշուառացաւ բարձրութիւն Յորդանանու։
Զի եթէ ընդ փայտ դալար զայս առնեն, ընդ չորն զի՞նչ լինիցի։