Մի՛ արբենայք գինեաւ. այլ խօսեցարուք ընդ մարդս արդարս, եւ խօսեցարուք ընդ միմեանս ի հրապարակս։ Ապա եթէ ի տաշտս եւ ի բաժակս արձակեսցես զաչս քո, յետոյ շրջիցիս մերկագոյն քան զսանդատոռն։
Ես ննջեմ, եւ սիրտ իմ արթուն կայ։ Հարսնն զգայ զփեսային բախել զդուռնն.՝՝ Ձայն եղբօրորդւոյ իմոյ բախէ ի դրանն։ Փեսայն ասէ.՝՝ Բաց ինձ, քոյր իմ, մերձաւոր իմ, աղաւնի իմ, կատարեալ իմ. զի գլուխ իմ լցաւ ցօղով, եւ վարսք իմ ի շաղից գիշերոյ։